«مردها آهسته می‌میرند» مجموعه داستان‌هایی با موضوعات گوناگون از جمله عشق، جنگ و …و به قلم آرش آسترکی (-۱۳۵۱) است. بخشی از داستانی با نام «ببخشید شما؟» را می‌خوانید: عزیز می‌گفت: «رفتی سر کار جدید، هرکسی رو نمی‌شناختی به چیزی شبیهش کن، نترس. مهم اینه که تو دستت کوتاه نباشه تا برات حرف درست کنه […] «مردها آهسته می‌میرند» مجموعه داستان‌هایی با موضوعات گوناگون از جمله عشق، جنگ و …و به قلم آرش آسترکی (-۱۳۵۱) است. بخشی از داستانی با نام «ببخشید شما؟» را می‌خوانید: عزیز می‌گفت: «رفتی سر کار جدید، هرکسی رو نمی‌شناختی به چیزی شبیهش کن، نترس. مهم اینه که تو دستت کوتاه نباشه تا برات حرف درست کنه و بگن خِنگه». خودش عادت داشت وسط اتاق می‌نشست و می‌گفت: «برو از اون بقالی خرید کن. تازه باز کرده. همون بقال سر کوچه که دهنش کجه و می‌شله». اگر می‌خواست از زن همسایه بگوید، یا اندامش را به رخ همه می‌کشید یا بلند و کوتاه بودن شوهرش را. پدر هم تنش به تنۀ عزیز خورده بود. اگر از کسی می‌گفت که نمی‌شناختی‌اش، بلند می‌گفت: «بابا همون مرتیکۀ ریغونۀ ریش‌بزی رو می‌گم». عادت کرده‌اند هروقت دلشان می‌خواهد بیایند و بروند. اداره نیست که، شده است نمایشگاه. یکی می‌خرد، یکی می‌فروشد. یکی دلالی می‌کند، یکی فسخ معامله می‌کند. هر کاری می‌کنند، جز کاری که باید بکنند. تک‌تک می‌آیند و جفت‌جفت می‌روند. مگر می‌شود شناختشان وقتی هر روز یک مدل هستند. راست می‌گفت عزیز. اگر به چیزی شبیهشان نکنی، نمی‌شناسی‌شان.