«من‌ دینامیتم!» همین‌ عبارت‌ کوتاه‌ گویاترین‌ کلامی‌‌ست‌ که‌ نیچه‌ فیلسوف‌ – شاعر آلمانی‌ با آن‌ خود را به‌ ما می‌شناسد، هم‌ شیوه‌ی‌ اندیشیدن‌ خود را هم‌ جنس‌ اندیشه‌هایش‌ را. نیچه‌ (۱۹۰۰-۱۸۴۴) در خانواده‌ای‌ مذهبی‌ به‌‌دنیا آمده‌ بود، در جوانی‌ شعر می‌گفت‌، زبان‌شناسی‌ باستان‌ خواند و در آغاز جوانی‌ استاد دانشگاه‌ بازل‌ شد که‌ در مدت‌ کوتاهی‌ عطای‌ استادی‌ فلسفه‌ را با لقایش‌ بخشید و به‌ اندیشه‌‌ورزی‌ و بازنگری‌ دوباره‌ در تمامی‌ ارزش‌های‌ پیش‌ از خود و هم‌عصر خود دست‌ زد. فلسفۀ مخاطره‌انگیز و تقلیدناپذیرش، چنان‌ پویا و دگوگون‌ کننده‌ است‌ که‌ محال‌ است‌ کسی‌ پس‌ از خواندن‌ آثار نیچه‌ همانی‌ باشد که‌ پیش‌تر از آن‌ بود. از این‌ رو می‌گویند، هر فلسفه‌ ورز و علاقه‌مند به‌ فلسفه‌ چاره‌ای‌ جز بالا رفتن‌ از چکاد او را ندارد (یا دست‌ کم‌ کوشش‌ برای‌ بالا رفتا از آن) رهرو یا در آنجا می‌ماند و از هوای‌ خوشش‌ ریه‌ها را پر می‌کند، یا بالا‌تر می‌رود یا به‌ عکس‌ پاپیش‌ به‌ صخره‌ای‌ می‌گیرد – در آغاز، میان‌گاه‌ یا چند قدمی‌ مانده‌ به‌ وی‌ کله‌ پا می‌شود، و به‌ ژرفای‌ مغاک‌ می‌افتد. نیچه‌ یکی‌ از پر خواننده‌ترین‌ فیلسوفان‌ جهان‌ است‌ و اندیشوران‌ معاصر هر کدام‌ به‌ نحوی‌ وامدار او هستند. از همه‌ی‌ این‌ها گذشته‌، نیچه‌ فیلسوف‌ زندگی‌ و فرهنگ‌ است. فیلسوفی‌ که‌ با تبرفلسفه‌ می‌ورزد و اندیشه‌هایش‌ گاه‌ با خرام‌ کبوتران‌ جهان‌ راتسخیر می‌کند. تقریبا همه‌ی‌ آثار او به‌ فارسی‌ ترجمه‌ شده‌اند هر چند بسیاری‌ از زبانی‌ غیر از زبان‌ خودش‌ آلمانی. و در این‌ میان گذشته‌ از خطاهای‌ بسیار در این‌ ترجمه‌ها، سبک‌ موجز و توفنده‌اش‌ از میان رفته‌ است. «چنین‌ گفت‌ زرتشت» «فراسوی‌ نیک‌ و بد» «تبارشناسی‌ اخلاق»، «زایش‌ تراژدی» «غروب‌ بت‌ها» «دانش‌ طربناک‌» «اراده معطوف‌ به‌ قدرت» «قضیه واگنر» «تأملات‌ نا‌به‌‌هنگام» «انسانی، بس‌ بسیار انسانی» و «اینک‌آن‌ انسان» از آثاربرجسته او هستند. کتاب‌های‌ «سپیده‌دمان» «آواره‌ و سایه‌اش» «و اکنون‌ می‌اندود هیچ» (مجموعه شعرهای‌ نیچه) از آثارمشهوراین‌ فیلسوف‌ آلمانی‌ست.