بریده‌ای از کتاب قبلا‌های غمگین یک هر قدر که من دلهره دارم تو صبوری من ماهی آزادم و تو تنگ بلوری مانند صدا آن طرف گوشی تلفن معلومی و پنهانی، نزدیکی و دوری آه ای خزر ریخته بر گونهٔ دنیا! اشکی، که به لب‌های زمین تلخی و شوری بر شیشهٔ تنهایی من ریزش باران چون خوردن انگشت اشاره است به گوری مغرور به هرگز نرسیدن به توام، ماه! وقتی که تو را داشته باشم چه غروری؟! دو خدا برای من انگار بال و پر نگذاشت و یک دقیقه مرا فارغ از سفر نگذاشت مسافر اتوبوسی به سوی مرگ شدم کنار صندلی‌ام نیز یک نفر نگذاشت تو نه در اول این جاده‌ای نه آخر آن نشانی از تو در این رنج مستمر نگذاشت سوار جادهٔ مشرف به پرتگاه شدم کسی چنین، همهٔ عمر بر خطر نگذاشت کسی چنین به تمنای دیدنت هر روز به کوه و جنگل و دریا و دشت، سر نگذاشت تو پر زدی به هوایی که دوستش داری زمین برای تو یک راه بیشتر نگذاشت تو پر زدی همهٔ شهر باخبر شده است کلاغ قصه مرا نیز بی‌خبر نگذاشت زبانه‌های نگاه تو چشم ما را سوخت و هیچ فرقی مابین خشک و تر نگذاشت به راه‌های فرارم چگونه فکر کنم در این قفس که برایش زمانه در نگذاشت؟ کدام جادو آیا بدل به سنگش کرد کسی که آه بر آیینه‌اش اثر نگذاشت؟