شعر به عنوان یکی از اصلی‌ترین شاخه‌های ادبیات، یک ابرژانر در خود دارد و در بسیاری از فرهنگ‌ها و زبان‌ها به شکل های دیگر نیز وجود دارد. شعر به طور کلی، شامل اشعاری است که با استفاده از زبانی زیبا و شاعرانه، احساسات، تجربیات و ایده‌های شاعر را به خواننده منتقل می‌کند. شعر معمولاً به صورت آوازخوانی، خوانش شعر یا نوشته شده بر روی کاغذ و در بسیاری از موارد با استفاده از هنرهای تجسمی نظیر نقاشی و عکاسی به نمایش گذاشته می‌شود.
شعر بر اساس قالب و ساختار، به دسته‌های مختلفی تقسیم می‌شود. برخی از انواع شعر عبارتند از:
1. اپیک: شعری که به شکل داستانی نوشته شده و معمولاً در مورد افراد و رویدادهای تاریخی است.
2. لیریک: شعری که بیشتر با احساسات و تجربیات شخصی شاعر در ارتباط است و به شکل آوازخوانی اجرا می‌شود.
3. سونت: شعری که به صورت شعری به موضوعی مشخص اختصاص داده شده و معمولاً شامل ۱۴ خط است.
4. اوده: شعری که بیشتر دربارهٔ معشوق شاعر نوشته شده و معمولاً شامل تمجید و تعریف است.
5. سوئیفت: شعری که بیشتر به شکل انتقادی نوشته شده و به موضوعاتی مانند سیاست، جامعه و فرهنگ پرداخته است.
6. هملتی: شعری که به شکل گفت و گو نوشته شده و معمولاً دو شخصیت در آن حضور دارند.
در ایران نیز، شعر به عنوان یک شاخه‌ی مستقل از دیرباز وجود داشته و تعدادی از بزرگان شعر ایرانی نظیر حافظ، سعدی، مولوی، فردوسی و ... آثار گرانبهای در این حوزه ارائه کرده‌اند. شعر ایرانی در دوره‌های مختلف تحولاتی را پشت سر گذاشته و هنوز هم در حال توسعه و ارتقاء است.
