پولت با خودش حرف می زد، مرده ها را خطاب قرار می داد و برای زنده ها دعا می کرد. با گل ها حرف می زد، با کاهوها، چرخ ریسک ها و با سایه ی خودش. پولت عقلش را از دست داده بود و دیگر حساب روزها را نداشت. آن روز چهارشنبه بود، روز خرید. ایون از ده سال پیش هر هفته می آمد دنبالش و چفت دروازه را غرولندکنان باز می کرد: «آخر این دیگر چه بدبختی ای است.» بله، پیر شدن بدبختی است، تنها ماندن بدبختی است، دیر رسیدن به فروشگاه و پیدا نکردن چرخ دستی نزدیک صندوق بدبختی است... ولی کسی در باغچه نبود. ایون کم کم داشت نگران می شد. رفت پشت خانه، صورتش را چسباند به شیشه ی پنجره و دست هایش را حائل چشم هایش کرد تا ببیند پشت پرده ی این سکوت چه خبر است.