این کتاب هم عجیب است و هم پر از حکمت. آرزو داشتم وقتی پسری کوچک بودم آن را به من می‌دادند، ولی احتمال می‌دهم آن موقع در نظرم کتابی ‌گیج‌کننده یا حتی خسته‌کننده می‌آمد: مقاله‌ای درباره‌ی شیوه‌ی زندگی‌کردنمان در قالب کتاب که متن آن با داستان پسری مدرسه‌ای در ژاپن پیش از جنگ جهانی دوم قطع می‌شود ـ پسری که با دوستی و زورگویی روبه‌رو است ـ یا داستانی درباره‌ی بزرگ‌شدن، شجاعت، بزدلی، طبقه‌های اجتماعی و دریافتن این‌که چه کسی هستی، که متن آن با مقاله‌هایی درمورد شیوه‌ی اندیشیدن علمی و اخلاقیات فردی جا‌به‌‌جا قطع می‌شود. بعضی وقت‌ها کتاب‌هایی که به نظرمان عناصری متضاد در خود دارند به این دلیل لذت‌بخش‌اند که بدون هرکدام از این بخش‌ها کتابی سطح پایین‌تر خواهیم داشت. (کتاب موبی‌دیک، نوشته‌ی هرمان ملویل،‌ شامل یک داستان درمورد جست‌وجویی از پیش شکست‌خورده برای شکار نهنگ سفید است. درعین‌حال کتاب شامل مقاله‌هایی است درمورد نهنگ‌ها و شکار آن‌ها. بعضی افراد بخشی از داستان را دوست دارند و بعضی بخش دیگر را. من از این لذت می‌برم که کتاب شامل هر دو بخش است. دو بخشی که باهم در کشاکش‌اند و هریک آگاهی‌مان را از بخش دیگر بیشتر می‌کند و اگر هرکدام حذف شود، جذابیت کمتر خواهد شد.)