اِرلند لو( - ۱۹۶۹)، نویسنده نروژی است. «ابر ابله» فضای یک دست و شفافی دارد و حوادث داستان‌ ظریف و به هم پیوسته، کنار هم چیده شده است. روایت قهرمان داستان آنقدر صمیمی و باورپذیر است که مخاطب تصور می‌کند دارد یک سرگذشتنامه می‌خواند تا یک رمان. نویسنده با لحنی موجز و صمیمی به مسائل هستی‌شناسانه پرداخته و با نگاهی ساده به روایت مسائل پیچیده‌ای رفته که حرف زدن راجع به آن خود الفبای خاصی را می‌طلبد. جهانی که نویسنده ترسیم کرده دچار چنان سکوتی است که در تمام نقاط داستان مشهود و قابل لمس است. البته این سکوت تا انتهای داستان حاکم است یعنی تا آنجا که شخصیت داستان به امریکا سفر می‌کند. بعد از رفتن او به نیویورک فضای داستان رنگ و بوی دیگری گرفته و به گونه‌ای شلوغ و بی‌بند و بار به چشم می‌آید. خلوت بودن فضای داستان بیش از هر چیز بر تنهایی قهرمان داستان تاکید دارد. مهمترین شاخصه «ابر ابله» تنهایی آن است. تا آنجا که به نظر می‌رسد در جهانی که پیش رویمان قرار دارد او تنها جنبنده آن است. اما «ابر ابله» برای فرار از تنهایی و انزوایش به اشیا پناه می‌برد و خود را با آنها می‌شناسد. روایت داستان اول شخص است و قصه اصلی روی مرز باریکی بین شرح حال و داستان حرکت می‌کند. «ابر ابله» ما را به یاد دو شخصیت مهم در تاریخ رمان می‌اندازد که هر کدام به شکلی دردناک استعاره‌ای از انسان قرن بیستم بودند. اول، مورسو قهرمان رمان «بیگانه» کامو و دوم، هولدن کالفیلد قهرمان رمان «ناتور دشت» سلینجر. «ابر ابله» شکل تکامل یافته و مدرن‌تری از این انسان است. با این تفاوت که نه به‌اندازه مورسو نسبت به امور بی‌تفاوت و باری به هر جهت است و نه به‌اندازه هولدن کالفیلد عصبی و سرکش. ابر ابله انسان تنهایی است که فقط زنده است و فقط می‌خواهد زندگی کند. بی‌هیچ توقع یا انگیزه‌ای. از وضعیتش ناراضی هم نیست. از روزگار شکوه‌ای ندارد و چیز زیادی از جهانش نمی‌خواهد.