گل و نوروز، یکی از مشهورترین افسانه‌های عامه‌پسند در فرهنگ مردم ایران است که توسط خواجوی کرمانی، شاعر برجسته قرن هشتم، به شکل نظمی در ادبیات رسمی تبدیل شده است. این افسانه، به تقلید از نظامی خسرو و شیرین، توسط خواجوی کرمانی در سال ۷۴۲ هجری نوشته شد. خواجوی کرمانی، نویسنده‌ای با اثرات زیاد، اکثر آثار خود را به صورت شعر نوشت. او در این زمینه خمسهٔ خواجو را خلق کرد که شامل پنج مثنوی معروف همای و همایون، گل و نوروز، روضة‌الانوار، کمال‌نامه و گوهرنامه است. داستان گل و نوروز در واقعیت، داستان عشقی بین یک شاهزاده به نام نوروز و دختر پادشاه روم، گل، می‌باشد. این مثنوی توسط خواجو در ۵۳۰۶ بیت سروده شده است. عمدتا داستان‌های عاشقانه، داستان مردانی است که برای دستیابی به عشق خود، به هر کاری روی می‌دهند. با این حال، این اثر یک نسخه بازسازی شده از این موضوع ارائه می‌دهد. در این نسخه، یک دختر جنگجو با مهارت‌های رزمی‌اش به دنبال مردی می‌رود که پیشگویی‌ها نشان می‌دهند عشق او به او مرگ خواهد آورد. با این حال، عشق قوی‌تر از هر پیشگویی‌ای ظاهر می‌شود.