«تهران» اسم رمز خیلی از خاطره هاست. شهر شلوغی که این روزها خیلی از آدم ها بنا به عادت همیشگی شان، خودشان را در آن گم می کنند تا از خود رد و نشانه ای برجا نگذارند. خیلی از آدم ها نمی توانند همه چیز را بگویند. یعنی اینکه خیلی از حرف ها نباید گفته شود. چرا؟ : «فکر می کنم فقط با نوشتن می توانم خودم را برای گفتن این موضوع آماده کنم. پس بهتر است اول از همان سال ها شروع کنم، سال هایی را که به عقب دویده ام و هر چیز را لگد کرده ام... یادم می آید، قدیم ها موقع نوشتن انشا جمله اول خیلی سخت بود. همیشه به پدرم می گفتم جمله اول را بگوید. وقتی جمله اول را می شنیدم، راه می افتادم و شروع می کردم به نوشتن و اصلا به این فکر نمی کردم که باید ده خط شود. آن موقع ها نمی دانستم که همه چیز را نباید نوشت و گفت. بعدها که فهمیدم، چند جمله کلیشه ای را که انگار زبان آدم را باز می کرد، یاد گرفتم.» تا امروز برای خودم برو بیایی داشتم. اصلا فکرش را هم نمی کردم که دنیا حساب و کتاب داشته باشد و این عقربه های لامصب که روی صفحه سفید راه می روند، چیزی را بشمارند. اصلا نمی دانستم همین ساعت کوچک لعنتی که الان از آن اتاق هم صدای تیک تاکش می آید و اعصابم را خرد می کند، همان ساعت پاندول دار خانه آقای اربابی باشد که اولین بار در تهران دیدم.