دغدغه های یک فیلمساز که درگیر یک ماجرای عاشقانه است. «گاهی معمولی ترین و ابتدایی ترین داشته های آدم ها می شه بزرگ ترین حسرت زندگی شون» دیالوگ معروف آل پاچینو در فیلم بی خوابی. در بخشی از این کتاب می خوانیم: مرور کردن خاطراه ها کار احمقانه ای است. بیهوده است. خطر هم دارد. نوشتاری کردن خاطره ها خطرش بیشتر. هر چیزی که جایی ثبت شود خطرناک است و کسی باید نابودش کند. می خواهم این جای داستان نامه هایی را که به شرلی نوشته ام مرور کنم. آن روزها از هر کدام از این اسناد برای خودم کپی می گرفتم و بایگانی می کردم؛ رونوشتی برای شخص خودم. قبل از این که آخرین نامه را توی پاکت بچپانم و بروم در خانه اش و نقش پستچی را بازی کنم، دودل بودم که اصل نامه را برای خودم نگه دارم یا نه. آن کاغذ کپی آن قدر زیبا بود که خواستم دست شرلی باشد و اصلش پیش خودم. دودل بودم و با خودم گفتم در پاکت را باز می گذارم و وقتی در خانه اش رسیدم در موردش تصمیم می گیرم...