«پل الوار» در خانواده ای از طبقه متوسط به پایین در سنت دنیس پاریس به دنیا آمد. پدرش دفتردار بود ، مادرش با ساختن لباس به درآمد خانواده کمک می کرد. در سن 16 سالگی پائول برای بیماری سل به آسایشگاه سوئیس اعزام شد و در این مدت علاقه زیادی به شعر پیدا کرد. پس از بازگشت به فرانسه به ارتش پیوست و از قرار گرفتن در معرض گاز سمی آسیب دید. وی پس از تجربه جنگی خود ، سال 1917 ، اولین مجلد شعر قابل توجه خود را منتشر کرد. الوار مدت کوتاهی با جنبش دادا درگیر شد و با تریستان تزارا ، آندره برتون و دیگر اعضای محافل سورئالیست و دادائیست دیدار کرد. مانند برتون ، آراگون ، پرت ، سوپو و سایر روشنفکران. شهرت وی به عنوان یک شاعر با انتشار "Capitale de la Doluer" در سال 1926 تثبیت شد. در سال 1924 کسی از محل زندگی پل خبر نداشت. شایعاتی مبنی بر اینکه او مرده است ، به اطراف گسترش یافته بود، تا اینکه پس از هفت ماه بازگشت. الوار به مردم گفت که از مارسی به تاهیتی ، اندونزی و سیلان سفر کرده است. بعدا مشخص شد که این امر با از دست دادن همسرش گالا به سالوادور دالی هنرمند سورئالیست مرتبط است. الوار در درون جنبش کمونیستی بین المللی در زمینه فرهنگی فعال بود. او به انگلیس ، بلژیک ، چکسلواکی ، مکزیک و روسیه سفر کرد ، اما به ایالات متحده سفر نکرد. زیرا کمونیست بود و از ویزا رد شد. حال در این کتاب با «مجموعه اشعار پل الوار» رو به رو هستیم. شاعر و متفکر مدرنی که گرایشات سیاسی و زندگی شخصی وی به شدت در دیدگاهش نسبت به هنر و خاصه هنر شعرسرایی تاثیر نهاده است. به گفته الوار ، رسالت شعر تجدید زبان برای ایجاد تغییرات بنیادی در همه زمینه های وجودی بود. وی شعر را اقدامی می دانست که می تواند آگاهی را در خوانندگان خود برانگیزد و با مبارزه چپ برای آزادی سیاسی ، اجتماعی و جنسی همذات پنداری کند.