کتاب بادهای برفی (خاطرات سروان عراقی احمدغانم الربیعی)

«بادهای برفی» ترجمه محمدنبی ابراهیمی، خاطرات سروان عراقی احمد غانم الربیعی را از جنگ تحمیلی روایت می‌کند. در مقدمه این اثر مترجم اشاره می‌کند که عراق نیز مانند آلمان، ادبیات «ضد جنگ» دارد چرا که کشور متجاوز بازنده نمی‌تواند «ادبیات مقاومت» داشته باشد، نکته نغزی است. ادبیات ضدجنگ اساساً سیاسی و افشاگرانه است و یکی از اصلی‌ترین هدف نویسندگان آن مقابله و افشای تفکر سیاسی حاکمان خود است؛ تفکری که از آن بوی باروت و کشورگشایی به مشام می‌رسد. اعتراض ادبی نظامیان عراق که سخت، تلخ و گزنده است، حکایت از تجاوزی دارد که نویسندگانش یا اعتقادی به برافروخته‌شدن شعله‌های این جنگ نداشتند و یا در نیمه راه دست حزب بعث برای آنان رو شده و به این فریب بزرگ اعتراف کرده‌اند. کتاب پیش رو گوشه کوچکی از واقعیت بزرگی به نام جنگ است که هشت سال، عراق با کمک هم‌پیمانانش به‌خصوص آمریکا بر ایران ما تحمیل کرد: «در تاریخ ۱۹۷۸/۸/۳ وارد دانشکده نظامی شدم. زندگی نظامی با زندگی غیرنظامی اختلاف اساسی داشت. من بچه بغداد بودم و پدرم از دوران کودکی، برای من درباره میهن و فداکاری در راه آن بسیار سخن گفته بود. در دانشکده نظامی، لحظه‌ای نبود که ظلمی بر یکی از ما نرود. این نظر دیگر دوستانم نیز بود؛ دوستانی که با علاقه به دانشکده آمده بودند، امّا پس از مدتی به همه ارزش‌ها و فضیلت‌های نظامی بی‌اعتقاد شدیم. هر روز صبح گروهبان «عمر البغدادی» بالای سر ما حاضر می‌شد و می‌گفت: «بیدار شوید احمق‌ها! زود باشید، واقعاً که احمق هستید!» یک روز صبح که گروهبان فحاشی می‌کرد، یکی از بچه‌ها گفت: «احمق، پدرت است!» این کلمات مثل تیری بر قلب گروهبان نشست. چهره‌اش سیاه شد. گفت: «کی بود؟ هر کی بود همین الان خودش را معرفی کند وگرنه دس