روزی بود، روزگاری بود. زمستان بود و هوا سرد. مردی ثروتمند با نوکرش توی اتاقی گرم نشسته بود. مرد که آماده می‌شد به میهمانی برود، با خودش گفت: «نمی‌دانم برف و باران می‌بارد یا نه. اگر باران ببارد، باید لباس مناسب‌تری بپوشم.» بعد روبه نوکرش کرد و گفت: «آهای پسر! بلند شو برو بیرون ببین باران می‌بارد یا نه!» نوکر که خیلی تنبل بود و نمی‌خواست از اتاق گرم بیرون برود، به اربابش گفت: «بیرون رفتن نمی‌خواهد. گربه مان الآن از بیرون آمده است. به پشت گربه دست بکش، اگر خیس باشد، باران می‌بارد، و اگر خشک باشد، باران نمی‌بارد.» ارباب که دید نوکر راحت طلب و تنبل به حرفش گوش نداده است، ناراحت شد و دنبال بهانه‌ای گشت تا هر طور شده نوکرش را از اتاق بیرون کند. ناگهان چشمش به تکه‌ای پارچه افتاد. به نوکرش گفت: «من باید دو ذرع از این پارچه را امروز برای میزبانم ببرم. برو وسیله‌ای را که با آن پارچه‌هایمان را اندازه می‌گیریم بیاور تا به اندازه‌ی دو ذرع از این پارچه ببُرم.» نوکر که هنوز دلش نمی‌خواست از جای خود تکان بخورد به اربابش گفت: «با همان دم گربه پارچه را اندازه بگیر. من بارها دم گربه را اندازه گرفته‌ام، درست نیم ذرع است. چهار تا دم گربه می‌شود دو ذرع.»