کتاب موش‌ها و آدم‌ها

از جذاب ترین نکته های این کتاب اینه که انسان بودن تعریف میکنه. این کتاب داستان ارزو ها و رویا های انسان و نیرو هایی که مانع براورده شدن ارزو ها میشه است. شخصیت ها داستان با ارزو های خودشان به زندگی و اینده معنا میدن. داستان از جایی شروع میشه که جورج و لنی هر دو کارگر ساده ای هستند ولی دو کارگر کاملا متفاوت اما اونا رویا مشترکی دارن. این کتاب به درد و رنج طبقه کارگر اشاره میکند مثل نداشتن پول و فقر، نداشتن هم صحبت و تنهایی... این داستان کوتاه و غم انگیز در سال ۱۹۳۷ برنده جایزه نوبل شده. 🔖کروکس به‌نرمی گفت: «شاید حالا حالیت بشه. تو جورجو داری. تو می‌دونی جورج برمی‌گرده. حالا خیال کن هیچ‌کسو نداشتی! خیال کن اجازه نداشتی بری تو خوابگاه با اونای دیگه ورق‌بازی کنی! چون سیایی! تو دوس داشتی سیاه باشی؟ خیال کن مجبور بودی این‌جا قوقو تنها بشینی و فقط کتابتو بخونی. می‌تونسی تا هوا تاریک بشه نعل‌بازی کنی. اما بعد مجبور بودی تنها بشینی و کتاب بخونی. کتاب خوندن کیف نداره، آدم احتیاج داره یکیو داشته باشه. آدم می‌خواد یکی پهلوش باشه!» با صدایی گریان ادامه داد: «اگر آدم کسی رو نداشته باشه دیوونه می‌شه. فرق نمی‌کنه طرف آدم کی باشه. هرکی می‌خواد باشه! اما پهلوت باشه!» و گریان ادامه داد: «من بت می‌گم. یادت باشه، آدم از تنهایی ناخوش می‌شه!» پ.ن:کتاب کلا ۱۵۰ صفحه است ولی از بهترین کتابایی که تا الان خوندم

عاشقش شدم پایانش رو اصلا نمیتونستم پیش بینی کنم و وقتی کتاب تموم شد چند روز فکرم مشغول بود و کلی برای لنی و جورج غصه خوردم