شعر اتفاق دایما تازه ای ست که در لحظه ناشناخته ای از ذهن مخاطب، به ناگهان رخ می دهد. شاعر، از نگاه مدرنیته، خود، تنها یکی از مولفه های شعر است، نه بیشتر. یکی دیگر از مولفه های اساسی ساختار شعر، دستور زبان یا همان گرامر است. بستری که زبان در آن شکل می گیرد و به اندیشه که غایت آمال زبان است، نزدیک می شود. فرض کنید «دستور زبان» در تشخیص نقش یک واژه دچار ابهام شود، اینجاست که هولوگرامی چندوجهی از «معنا» و «معناگریزی» در ذهن مخاطب شکل می گیرد و این یکی از وجوه زیبایی ست. سایر وجوه زیبایی را پیش از این اهل سخن به قدر کفایت گفته اند. نام این گونه از شعر را شعر «هولوگرامیک» یا «چند دستوری» گذاشته ام که در کتاب حاضر نمونه هایی از آن وجود دارد.