اسلاوی ژیژک با استفاده از تاریخ، فلسفه، کتاب، فیلم، روان‌پزشکی لاکانی و جوک‌ها، شیوه‌های درک و درک نادرست ما از خشونت را بررسی می‌کند. ژیژک برگرفته از دیدگاه فرهنگی منحصربه‌فرد خود، نور جدیدی به شورش‌های پاریس در سال 2005 می‌آورد. او مجاز بودن خشونت در انساندوستی را زیر سوال می برد. او به تعبیری متهورانه به تصویر قدرتمند و عزم تروریست های معاصر می پردازد. ژیژک بیان می‌کند که خشونت به سه شکل ذهنی (جنایت، ترور)، عینی (نژادپرستی، سخنان نفرت‌انگیز، تبعیض) و سیستمیک (اثرات فاجعه‌بار نظام‌های اقتصادی و سیاسی) - و اغلب یک شکل از خشونت ما را بی‌تفاوت می‌کند. توانایی دیدن دیگران، ایجاد سوالات پیچیده. آیا ظهور سرمایه داری و در واقع تمدن بیش از آنکه مانع شود باعث خشونت می شود؟ آیا در ایده ساده «همسایه» خشونت وجود دارد؟ و آیا شکل مناسب اقدام علیه خشونت امروزه صرفا تفکر و تفکر است؟ ژیژک با شروع این پرسش‌ها و پرسش‌های به همان اندازه قابل تأمل، خشونت ذاتی جهانی‌سازی، سرمایه‌داری، بنیادگرایی و زبان را در اثری مورد بحث قرار می‌دهد که جایگاه او را به‌عنوان یکی از باهوش‌ترین و مهیج‌ترین متفکران مدرن ما تأیید می‌کند.