سردرگمی حول ماهیت مدرنیته و غرب به نوبه خود به یک سلسله سردرگمی های نظری و مشکلات سیاسی منجر شده است. روشنفکران با اندیشیدن بر حسب عادت های این سرمشق توهم آلود، هر مساله ای را که در سیاست خارجی اروپا و آمریکا مشاهده می کنند، با ارزش های معینی از مدرنیته و روشنگری مغلوط می کنند. به عنوان مثال روشنفکران به طور خودکار، حقوق بشر را نیز گفتمانی سرکوبگر به شمار می آورند. میان هر تجربه سیاسی کشورهای غربی با ایده ها آرمان ها و نهادهای دموکراتیک مدرن رابطه ای علی فرض می شود اما این کار هرگز در مورد تجربیات دولت ها در جهان اسلام و تجربیات و ایده های اسلامی صورت نمی گیرد.