مثل کابوس است، اما کابوس نیست، بدتر از کابوس است. بیداری، کابوس ها را به عقب می راند. اما این کابوس، در بیداری هم وجود دارد. کابوسی که همه دچارش شده اند؛ زن، مرد، پیر، جوان. خانواده دوران هم دست کمی از بقیه ندارند. جنگ، دست مرد را می گیرد و او را از همسرش دور می کند، در فاصله ای از زمین تا آسمان و بعدها آنقدر دور که دست زن، هیچ وقت به شوهرش نمی رسد.

«دوران به روایت همسر شهید» قصه این فاصله است، قصه آشنایی ها، خاطرات و حتی فکرهای قهرمان های این داستان واقعی: «فکر می کرد دنیا طوری ساخته شده که آدم ها همیشه می توانند همان کاری را بکنند که می خواهند.»

در این قصه، می توان از عشق خواند و لابه لای نامه ها، آن را مرور کرد: «سلام عباس جان. فکر نمی کردم روزی آن قدر از هم دور بشویم که بخواهم برایت نامه بنویسم. این نامه را به آدرس خانه ی خودمان توی بوشهر می فرستم. شاید وقتی پست چی آن را می آورد، خانه باشی. با همان شلوار لی که که خودت دم پایش را کوتاه و ریش ریش کرده ای، در را برایش باز کنی و به او یک صد تومانی، مشتلق بدهی.»