جیمی هشت‌ساله از مدرسه با یادداشتی از طرف معلمش به خانه می‌آید که در آن نوشته "جیمی مداد شاگرد بغل دستی خودش را دزدیده." پدر جیمی عصبانی می‌شود و شروع می‌کند به یک سخنرانی جانانه برای جیمی و به او می‌فهماند که چقدر از کار او ناراحت و دلخور شده است، و برای تنبیه به مدت دو هفته او را از تفریحات محروم می‌کند. پدرش با تحکم می‌گوید "بذار مامانت بیاد!" سرانجام می‌گوید "ببین جیمی، اگه مداد می‌خوای چرا چیزی نمی‌گی؟ چرا راحت نمیای بگی؟ خوب می‌دونی که می‌تونم یه مشت مداد برات از سرکار وردارم بیارم."

اگر به این جوک پوزخند می‌زنیم به این دلیل است که پیچیدگی ریاکاری آدمیزاد را که به همگی‌مان به ارث رسیده تشخیص می‌دهیم. می‌فهمیم پسری که مدادی را از هم‌کلاسی خود کش رفته بی‌تردید سزاوار تنبیه است، ولی می‌خواهیم بدون لحظه‌ای درنگ هر چندتا مداد که خواستیم از سر کار برداریم.

برای نینا، اُن، و من، این جوک کوچولو بیانگر این امکان‌پذیری بود که انواع خاصی از فعالیت‌ها می‌توانند به سادگی بیش‌تری معیارهای اخلاقی ما را سست کنند. فکر کردیم اگر فاصلهٔ روان‌شناختی بین عمل ریاکارانه و پیامدهایش را افزایش دهیم، شاید عامل قصه‌بافی نیز افزایش بیابد و شرکت‌کنندگان ما هم بیش‌تر دست به تقلب بزنند. البته، تشویق افراد به تقلب بیش‌تر، چیزی نیست که بخواهیم در کل تبلیغ کنیم. ولی به منظور مطالعه و درک تقلب‌کردن، می‌خواستیم ببینیم چه نوع موقعیت‌ها و دخالت‌هایی ممکن است معیارهای اخلاقی آدم‌ها را سست‌تر کنند.