صدای نفس‌های او در گوشش پیچید و ریه‌هاش پرشد از عطر تاب باران و تن باران خورده خاک، لحظه‌های زیبا، لحظه‌های مهتابی اما زی بارانف لحظه‌های پر از قطرات باران همه را طی کرد، نه...طی نکرد، همه را بلعید همه را نوشید و دوباره داخل کوچه خلوت و بارانی ایستاد. گوش کن...خوب گوش کن، حالا وقت شنیدن شرط منه. چرا شرط را فراموش کرده بود نمی‌دانست گرمی دست‌های باران، حجم تن خیسش روی سینه او، چشمان بارانی و نگاه بی‌قرارش...همه و همه شرط را از یادش برده بود. تو قول دادی یادت هست، تو قول دادی... و او قول داده بود، خوب به یاد داشت بابت هر شرطی که نمی‌دانست چیست و او باید می‌پذیرفت قول داده بود... .