خاطرات همینگوی از زندگی به عنوان نویسنده ای ناشناس در پاریس در دهه ی 1920، عمیقا شخصی، فوق العاده بااحساس و سرشار از لطافت طبع است. او با نگاه به سال های جوانی خود و همچنین نویسندگان دیگری که زندگی در پاریس را با او شریک بودند—چهره هایی چون جیمز جویس، ویندهام لوییس، اسکات و زلدا فیتزجرالد—زمانی را به یاد می آورد که فقیر و امیدوار بود، در کافه ها می نوشت و توانایی و شغل اصلی خود را کشف کرد. کتاب پاریس جشن بیکران، در سال های پایانی زندگی همینگوی نوشته شده و بازتابی است از نبوغ او که مانند تجربه ی عشق در پاریس، درخشان و به یاد ماندنی است.