در داستان‌های پریان، جادوگران همیشه كلاه‌های ابلهانه سیاه بر سر می‌گذارند و شنل‌های سیاه بر دوش می‌اندازند و سوار دسته جارو می‌شوند. اما جادوگرهایی كه در این داستان با آنها آشنا می‌شویم هیچ كدام از این كارها را نمی‌كنند. با این كه آب دهانشان آبی است ناخن ندارند و پاهاشان انگشت ندارد و سرشان به كلی طاس است خود را به شكل آدم‌های معمولی درمی‌‌آورند و شاید خیلی هم مهربان و دوست داشتنی جلوه كنند.

اما بلایای عجیبی بر سر قهرمان داستان ما می‌‌آورند كه از حیرت انگشت به دهان می‌مانیم. تخیل نیرومند و پربار و بر و البته جذاب رولد دال، نویسنده انگلیسی نروژی تبار، به آثار لطف و گیرایی بسیار بخشیده و در سراسر جهان خوانندگانی فراوان برای آنها فراهم كرده است.