بینایی نام رمانی از ژوزه ساراماگو است. این رمان در سال ۲۰۰۴ به زبان پرتغالی و در سال ۲۰۰۶ به زبان انگلیسی منتشر شد و از برگزیده آثار ادبیات کلاسیک جهان است. رمان بینایی در حقیقت ادامه ی رمان کوری است. خواننده برای آن که بتواند حوادث این کتاب را به خوبی درک کند، لازم است تا اول رمان کوری را بخواند تا به رابطه حوادث این دو رمان پی ببرد. ژوزه ساراماگو در کوری از بی هویتی آدم ها می گوید و شناخت آن ها را نسبت به خودشان و مسایلی که در اجتماع آن ها رخ می دهد، به نقد می کشد و این بی هویتی اجتماعی و سیاسی آدم های یک شهر که پایتخت یک کشور فرضی است، در نماد بیماری کوری ظاهر شده و باعث بروز کوری سفیدی در آن ها می شود. ساراماگو می گوید که این آدم ها با وجود نور و روشن بودن مسیر زندگی شان آن را نمی بینند و دچار کوری سمبلیک شده اند. تنها یک نفر است که از هویت خود و مسایلی که در جامعه می گذرد آگاه است و او کسی است که از این بیماری سمبلیک مصون می ماند. در پایان رمان کوری می بینیم که آدم ها متوجه ی هویت واقعی خود شده و چشم شان به مسایل اجتماعی و سیاسی جامعه ی خود باز شده و با نگاهی دیگر به دنیای خود نگاه می کنند. در بینایی، تمام آدم هایی که از بیماری کوری رهایی یافته اند به یک شناخت عمیق نسبت به موجودیت خود و نقش شان در اجتماع رسیده اند. به خاطر همین هم آن ها کوری سفید خود را به برگه های رای می دهند و در انتخابات، همگی با یک انسجام هماهنگ، آرای سفید به درون صندوق ها می اندازند. از نظر حکومت که مدعی حراست از اصول دموکراسی است و حق آزادی را برای همگان محترم می شمارد، این کار مردم آشوب طلبی نام می گیرد و دولت درپی یافتن کسانی است که در این شورش همگانی دخیل بوده و مردم را رهبری کرده اند. راه حل حکومت این است که مردم این شهر را دوباره در یک قرنطینه ی سیاسی و اقتصادی قرار دهد تا بتواند با فشاری که بر مردم می آورد آن ها را وادار سازد تا از کار خود اظهار پشیمانی کرده و دوباره در برابر حکومت سرِ اطاعت فرود آورند. اما مردم که این بار به بینایی عمیقی دست یافته اند در برابر تمامی فشارها ایستادگی می کنند و دولت مستاصل نیز درپی یافتن رهبران این بینایی است. کتاب حاضر را انتشارات «نیک فرجام» منتشر کرده است و توسط هافکو در اختیار شما دوستداران کتاب و کتابخوانی قرار می گیرد.