تصور کنید در یک روز خوب بهاری، هیجان زده به سواحل زیبای آگیل اسکاتلند می رسید و خود را برای یک موج سواری جانانه آماده می کنید. به ساعت نگاه می کنید، یک صبح دل انگیز؛ زمان به آرامی در حال گذر است. به اطراف خیره می شوید؛ به مرد و زن هایی که کنار ساحل، قدم زنان، درگوشی چیزهایی زمزمه می کنند؛ صدای جیغ و داد کودکان، صدای آواز پرندگان؛ و هیاهوی دیوانه کننده ی امواجی که تو را برای مبارزه فرا می خوانند. به خود نهیب می زنید که زندگی یعنی جنگ؛ و لحظاتی بعد خود را در اوج هیجان سوار بر امواج خروشان می بینید که مثل شلاق های کوبنده، بر تن عریان آب ها می کوبند. از موجی به موجی دیگر و صعود و فرودهای دلهره آور و در عین حال لذت بخش. تا اینجای کار همه چیز به خوبی پیش می رود. حالا تصور کنید در همین شرایط خوب، ناگهان همه چیز عوض می شود و وقتی به خود می آیید، خود را تنها و سرگردان در دل دریایی طوفانی می بینید که چشم اندازی از هیچ ساحلی دیده نمی شود. لحظه ها به سرعت می گذرند؛ تپش قلبتان بالا و بالاتر می رود؛ به هر طرف رو می کنید و به هر سو می روید؛ اما واقعیت تلخ این است که در دریای مواج طوفانی گم شده اید. لحظه ها به سرعت می گذرند، امواج بالاتر و بالاتر اوج می گیرند و فرود می آیند؛ تاریکی زوزه می کشد و فراخنای پهناور دریا را در خود فرو می بلعد. هوا تاریک و تاریک تر می شود و شما تنها و تنهاتر. اگر این تلاطم ساعت ها به طول انجامد و قرار باشد یک شب پردلهره را بر فراز موج ها سپری کنید و حتی ساعت ها و ساعت ها بیشتر؛ بیشتر از یک شبانه روز و حتی از آن هم بیشتر؛ بالای سی ساعت خوفناک؛ چقدر امید به زنده ماندن دارید؟ شاید فکر کنید هرکسی در این شرایط تسلیم مرگ می شود؛ اما اینطور نیست. موج سوار ۲۲ ساله ای به نام « متی برایس » ، به مدت ۳۲ ساعت در آب های آگیل، با زندگی و مرگ جنگیده است و دست آخر تیم نجات در حالی او را پیدا می کند، که در ۱۳ مایلی ساحل، هنوز با آخرین توانش در حال مبارزه برای زنده ماندن بود.