صدای استاد از داخل اطاق بلند و از حیاط گذشت که با صدای کشیده می گفت: «آقای... بفرمایید تو... کلبه ی... در...ویشی... که صاحب و دربون... نداره.» «به به! سلام آقای من! گل آوردی؛ لطف کردی؛ بیا جانم! بیا بنشین پهلوی من و از آن بهاریه های عالی که همراه داری برای ما بخوان، بخوان تا روحمان تازه شود. ما که فقط به عشق شما جوان ها زنده ایم...» «اختیار دارید حضرت آقای استاد، بنده د... د... ر مقابل شما؟! اختیار دارید.» «نه. نمیشه. به جان خودم نمیشه حتما باید بخونی وگرنه روحم کسل می شه.» «حضرت استاد اطلاع دارند که بنده شعر نمی سازم. آن هم در حضور شما؟»