اگرچه ساموئل بکت، نویسندگی را با رمان آغاز کرد، اما او را بیشتر به خاطر نمایشنامه های متفاوت و جریان سازش می شناسند؛ آثاری درخشان که همگی در کتاب مجموعه آثار نمایشی بکت گرد هم آمده اند. بکت، نمایشنامه هایش را اشیایی ساخته ی دست در نظر می گرفت و از تفسیر معانی و مفاهیم آن ها، سر باز می زد. او با تعصب از شکل و فرم این «مصنوعات» محافظت می کرد و در مورد چگونگی به روی صحنه رفتن این آثار نیز، به شدن سختگیر بود. لطیفه، ایهام و بازی های زبانی زیادی در نمایشنامه های او به چشم می خورند که اغلب با اوضاع و شرایط دردآور و پرمشکل شخصیت های داستان، در تضادی جالب قرار می گیرند و اتمسفری ایجاد می کنند که مخاطب را کاملاً غرق خود می سازد.