«خداحافظ کرخه» اثر داوود امیریان داستانی بر اساس خاطرات و زندگی بسیجیان هشت سال دفاع مقدس است که حال و هوا و افکار و اندیشه‌های بسیجی آن زمان را به خوبی منعکس می‌کند. هرفصل کتاب به موضوعی خاص می‌پردازد و به طور سلسله وار داستان‌ها پشت سر هم می‌آیند و یک داستان واحد را می‌سازند. ماجراها از جریان اعزام به جنگ شروع می‌شود و سپس به اردوگاه، حملات و عملیات‌ها می‌رسد و به بازگشت به خانه ختم می‌شود. «ـ سلام، بالاخره جور شد. حالا می‌تونم جبهه برم. مادرم در حالی که عرق صورتش را با چارقد می‌گرفت، گفت: «خوب، خدا رو شکر. اینم از این. راحت شدی؟ تو که ما رو کچل کردی از بس جبهه، جبهه کردی.» صورت مهربان او را بوسیدم و گفتم: «باید مصاحبه بشم.» ـ پس دَرست چی می‌شه؟ یعنی نمی‌خوای درس بخونی؟ گفتم: «بابا اونجا هم مدرسه داره. اونجا هم می‌شه درس خوند. نگران این حرفا نباش... راستی باید برم مسجد.» و با عجله به طرف مسجد دویدم. گلبانگ اذان در هوای خون‌گرفته غروب می‌پیچید. چند نفر از بچه‌ها در مسجد بودند. خلیل عظیمی هم بود. همان که یادم داد چگونه شناسنامه‌ام را دست‌کاری کنم. تا او را دیدم به سمتش دویدم و گفتم: «خلیل دمت گرم! برنامه‌هام ردیف شد. این قدر زیر گوش بابا خوندم که اعصابش تیلید شد و بالاخره هم با گریه و التماس تونستم فرم بگیرم.»