این کتاب، داستان مرد ۳۵ ساله‌ی ـ آنتوان روکانتن ـ افسرده‌ای است که تنها در شهر «بوویل» زندگی می‌کند. آزادی‌اش در گرو ارتباط با اشیای بی‌جان است. این موضوع حالت تهوع را در او بیدار می‌کند. ناامیدی و سترونی زمین‌گیر و منزوی‌اش کرده‌اند. برخی اوقات برمی‌خیزد و برای رسیدن به هدف و جاودانگی تلاش می‌کند؛ اما خسته و درمانده بازمی‌گردد. مدت‌ها پس از آن‌که شنیدن موسیقی در او به عادتی دلپذیر تبدیل شده، حالت تهوع از میان می‌رود و شاد می‌شود. «روکانتن» که واله و شیدای ادبیات و سینماست، نویسندگی پیشه می‌کند. ارزش‌های خود را بنیان می‌گذارد و امیدوار است به گذشته‌ی سیاه‌ و دردناکش معنا بخشد.