کتاب کلیله و دمنه نخستین بار توسط فیلسوفی هندی به نام بدیا و به زبان سانسکریت نوشته شد و در زمان ساسانیان توسط نصرالله منشی به فارسی میانه ترجمه شد. نصرالله منشی با روش ترجمه آزاد فقط فهوای کلام را حفظ کرده و اثری متفاوت در زبان پارسی میانه پدید آورده است. یک نسخه دیگر از این کتاب نیز هست که توسط محمدابن عبدالله بخاری ترجمه شده و مطالب کتاب اصلی را عینا به فارسی برگردانده است. کتاب شامل حکایت ها ی پند آموزی است که برای دو شغال به نام های کلیله و دمنه اتفاق می افتد. در این کتاب نویسنده همه ی آنچه به به جامعه ی انسانی تعلق دارد را به حیوانات جنگل نسبت می دهد تا از این طریق هم حکایاتی جذاب تر پدید آورد وهم بر اثر گذاری این حکایات بیفزاید. این کتاب را می توان به گونه چکیده ی حکمت پیشینیان دانست که از زبان حیوانات مختلف روایت شده است تا آیندگان از آن آداب و اصول زندگی را بیاموزند. این کتاب شامل 10 باب است که در هر کدام حکایت های پند آموز پیرامون رویداد های مختلف بیان شده است. حکایت های پندآموز کلیله و دمنه با توجه به ترجمه ای که از متن پهلوی آن صورت گرفته است، شامل 10 باب است که در هر کدام داستان های جذاب و هیجان انگیزی حول رویدادهای مختلف پیش می آید. این ده باب عبارت اند از باب شیر و گاو- باب کبوتر طوق دار- باب بوزینه و سنگ پشت - باب بی تدبیری- باب موش و گربه- باب بوم و زاغ - باب شاه و پنزوه - باب تورگ شغال -باب بلاد و برهمنان - باب شاه موشان و وزیرانش.