کتاب ایزابل بروژ

"در غیبت بانوی سال‌خورده، بچه‌ها به گشت‌وگذار توی خانه می‌پردازند. خانهٔ بزرگی است، آدم می‌تواند تویش گم شود. سوراخ‌سنبه زیاد دارد، ژرف مثل یک خواب. آدری‌ین خواهرهایش را می‌برد توی راهرویی که انتهای باریکش به اتاقی ختم می‌شود غرق در آتش. قرمز قرمز قرمز. من این‌جا خوابیدم. یک تخت‌خواب با روتختی توری قرمز. گنجه هم قرمز است. پرده‌ای ارغوانی جلو پنجرهٔ قدی آویزان شده. برمی‌گردند توی راهرو و همهٔ درها را باز می‌کنند. آنا اتاق خودش را که زرد است پیدا می‌کند، یک دسته‌گل میموزا هم توی گلدان روی میز کنار تخت‌خواب گذاشته شده. شش‌تا اتاق دیگر هم هست، هر کدام با رنگی متفاوت. در طبقهٔ ایزابل، کنار اتاق سبز، سالن سفیدرنگی پیدا می‌کنند. سه‌تا صندلی راحتی دسته‌دار، یک گوشه کنار چراغ پایه‌داری گذاشته شده. صفحهٔ شطرنجی با مهره‌هایش با پاکت سیگاری انگلیسی روی میز پایه‌کوتاهی به چشم می‌خورد. و تا دل‌تان بخواهد کتاب. دیوارها پر است از قفسه‌های کتاب. آدری‌ین پیش از همه متوجه قالی بزرگی می‌شود که لوله کرده، پشت یکی از صندلی‌های راحتی گذاشته‌اند. جستی می‌زند و با خنده خود را روی آن می‌اندازد. قالی، بی‌آن‌که بچه را زمین بیندازد، به‌آرامی باز می‌شود و تا جلو پای دخترها می‌رسد. آدری‌ین که از ترس و در عین‌حال خوشحالی به سکسکه افتاده فریاد می‌زند: سگ. این‌که یک سگ است. همیشه دلم می‌خواست یک سگ داشته باشم. اسمش را می‌گذارم نلو. بگذار بیایم پایین، نلو. و نلو که اسمش نلو نیست، رام و خاطرجمع بی‌حرکت می‌ماند. از نژاد سن برنار است. از نوازش‌های پسرک لذت می‌برد، از شادی غرغر ملایمی می‌کند و روی کف‌پوش چوبی اتاق دراز می‌کشد."