همه‌ی منتقدها و ادب شناسان دنیا «برادران کارامازوف» را شاهکار داستایفسکی خوانده‌اند. داستایفسکی این شاهکاراش را در پایان عمرش نوشته، یا در واقع دوسال قبل از فوتش.موضوعی که در تاریخ ادب و رمان نویسی اگر منحصر به فرد نباشد، بسیار کم نظیر است که نویسنده‌ای شاهکارش را در آخر عمر بیافریند.

افراد خانواده کارامازوف عبارتند از پدر، سه برادر از دو مادر و فردی مصروع و معلول که به طور ضمنی فرزند نامشروع خانواده از مادری عقب ماندۀ ذهنی است. اما تنها رشته‌ای که افراد این خانواده را به هم پیوند می دهد، همین غیر عادی بودن آن هاست.

داستان، داستانی است معمولی که در همه جا می تواند اتفاق بیفتد و شخصیت‌ها هم آدم‌هایی معمولی و همگی کم و بیش از طیقه پایین اجتماع، بیش‌ترشان فقیر، بیمار، بی‌سواد و نا آگاه، تحصیل کرده‌شان ایوان برادر دوم است، همین. ولی آن چه داستان و کتاب را از کتاب های همسان خود متمایز می‌کند، غیر عادی بودن همین آدم‌های ساده و رفتار و گفتارو کردارشان است و رشته‌هایی که آن ها را به هم پیوند می‌دهد.