«آزار و فیسیل»، داستانی نوشته شده در اوج دوران جنبش سورئالیسم با طنز و شوخ طبعی ویژه ی «رمون کنو». کنو که با ایده های جسورانه اش در چند نحله ی ادبی و جنبش هنری زمان خودش حضور فعال داشت، اما مایه های شدید سورئالیستی همواره در کارهای او نمود داشته است. کتاب «آزار و فیسیل» با وجود اینکه سال ها پس از مرگ او پیدا شد و کمتر از دیگر آثار او شناخته شده، ولی چنان مرزهای روایت، حوادث، سیر زمانی، مکان ها، شخصیت های انسانی و غیرانسانی و ماهیتشان را به هم می ریزد که می توان با خیالی راحت به عنوان یکی از عالی ترین نمونه های ادبیات سورئالیستی سراغش رفت. «رمون کنو» با وجو اینکه فقط شش سال با سورئالیست های پاریسی همراه بود، اما «آزار و فیسیل» را در قامت آینه ای تمام نما از این جنبش نوشته است. هرآنچه واقعی به نظر می رسد به لحظه ای غیرواقعی می شود و هر امر معمولی به ناگه غیر معمول. خط روایی گسست های فراوانی دارد و ماجرای کتاب از وسط داستانی آغاز می شود که اطلاعی از آغاز و پایانش نداریم، مگر با دستاویز آنچه به ظاهر، نویسنده از واقعیت ماجراهایی در دنیای واقعی به ما می گوید! برای خواندن «آزار و فیسیل» شاید بهتر است چندان با هرآنچه معمول است کاری نداشته باشیم و خودمان را در لذت خواندن ماجراهای آن آدم کوتوله و آن هشت پا و باقی اسرارآمیزهای خوشمزه ی شنگول و عجیب، غرق کنیم که انگار باید با جدیت با جهان شوخی کرد!