داستان «دوئل» نوشته‌ی جوزف کنراد، روایتی گیرا از زندگی دو مرد به نام‌های فرو و دوبر است که خود را درگیر یک دشمنی طولانی‌مدت می‌بینند که سال‌ها به طول می‌انجامد و چندین دوئل را دربرمی‌گیرد. داستان در دوران ناپلئون در فرانسه می‌گذرد و سبک نگارش کنراد فریبنده و احضارکننده است و خواننده را به زمان و مکانی دیگر فرا می‌خواند. یکی از مسائل برجسته‌نما در کتاب «دوئل»، نحوه‌ی ارائه‌‌ی شخصیت‌ها و انگیزه‌هایی است که کنراد در دل کاراکترهایش کاشته. هر دو کاراکتر اصلی، فرو و دوبر، پیچیده و چندوجهی هستند و خواننده با این تصور درگیر می‌شود که چیزی بیش از آنچه به چشم می‌آید و خوانده می‌شود، برایش باقی می‌ماند. این مورد را می‌توان در مورد دیگر شخصیت‌های داستان نیز به کار برد که همگی کاملا تحقق‌یافته و به خوبی ترسیم شده‌اند. یکی دیگر از جنبه‌های قابل توجه در داستان «دوئل»، شیوه‌هایی است که کنراد از طریق آن مفهوم افتخار را طرح‌ریزی می‌کند. در طول داستان، شخصیت‌ها با احساسی از افتخار همراه هستند و گویی به وسیله‌ی آن هدایت می‌شوند. ایده‌ی دوئل نیز راهی برای آن‌ها برای دفاع از شرافت و حفظ اعتبارشان است. برخورد کنراد با این موضوع ظریف و قابل تأمل است، و او به خوبی به بررسی راه‌های مختلفی می‌پردازد که افتخار می‌تواند هم منبع قدرت و هم منبع ضعف باشد. به طور کلی، کتاب «دوئل» یک اثر ادبی درخشان با داستان‌سرایی عالی کنراد است که در آن به بررسی روح انسان در زمانه‌ی جنگ‌هایی که سراسر اروپا را فرا گرفت، می‌پردازد. اگر از طرفداران داستان‌های تاریخی هستید یا به سادگی از داستان‌های خوش‌ساختی لذت می‌برید که پیچیدگی‌های شرایط انسانی را می‌کاوند، از کتاب «دوئل» بسیار لذت خواهید برد.