نوبت خانم سامرز بود که چای دم کند. خانم سامرز بین منشی ها جدید و تازه کار بود. سال های جوانی اش را پشت سر گذاشته بود و چهره نگران و ساده و معصومی داشت، مثل برّه. آب کتری هنوز کاملا جوش نیامده بود که آن را روی چای ریخت، ولی بیچاره خانم سامرز هیچ وقت نمی فهمید کتری جوش آمده یا نه. یکی از نگرانی هایی که در زندگی اش داشت همین بود. چای را ریخت و توی هر نعلبکی دو تا بیسکویت نرم و شیرین گذاشت و سینی را برد. خانم گریفیث، مسئول منشی ها که زن جدی و سختگیری بود با موهای جوگندمی و شانزده سال بود که در آن شرکت، شرکت سرمایه گذاری مشترک کار می کرد، با ترشرویی گفت: - باز هم که آب جوش نیامده، سامرز! خانم سامرز که چهره نگران و مطیعی داشت، سرخ شد و گفت: - وای، فکر می کردم این بار جوشیده…