نه، تو برو! دستت درد نكنه، الان عصبانی می شه‌ها جناب محمدشاه قاجار! خندید و چشمكی زد و رفت،‌ دوست داشتنی بود، اون هم مثل احمد و عمو پیمان و متین با بقیه‌ی مردهای فامیل فرق داشت فقط به قول خودش، اون و متین كمی از ما بیشتر در مورد آقابزرگ كوتاه می‌ا‌ومدند و سعی می‌كردند احترامش رو نگهدارند به قول متین «اگر اونا هم مثل ما باشن كه آقابزرگ افسرده می‌شد وسكته می‌كرد چون دیگه كسی از پسرها نمی‌موند كه تحویلش بگیره»

مهراد رفت و من به تنهایی میز شام و جمع كردم و به آشپزخونه بردم و خوشبختانه مامان و زن عمو، زحمت شستن ظرفها رو كشیدند و من معذرت خواهی كردم و به اتاقم رفتم.

اتاق من و داداش احمد با چهار پله از هال جدا می‌شد و به پایین می‌رفت و هال هم با نمای جالب با دو پله از سالن پذیرایی جدا می‌شد و نهار خوری سمت دیگر خونه و روبه روی پذیرایی بود كه رو به آشپزخونه‌ای اپن قرار داشت، در كنار آشپزخونه یك راهروی كوچك بود كه سرویس بهداشتی در اونجا قرار داشت و در كنار راهرو، راه پله‌ای كه به بالا منتهی می‌شد و اتاق كار بابا و اتاق خوابشون در اونجا قرار داشت.