در بخشی از این کتاب می خوانیم: " دیگر حرف های او را نمی شنوم. دوست ندارم باور کنم آنچه را که چند روز قبل شنیدم همه غیرواقعی بوده است . از اینکه سادگی ام باعث شد کسی اینطور نمایش بازی کند ، خنده ام می گیرد. واقعاً جالب است. می خواستم نامه نگاری کنم و نامه ام را برای دفاع از حق و حقوق آن مرد چاخان به مجلس بفرستم . عجب اما به خودم می گویم نه این آقا راست نمی گوید ، ممکن نیست ، حتماً اشتباه می کند. آن آقا را با کس دیگری اشتباه گرفته است ، حتماً ... بحث حسادتی ، چیزی در کار است ، نه من که باور نمی کنم ... "