ادبیات کودک صرفاً ادبیاتی تعلیمی و آموزشی نیست که هدف از خلق آن پُر کردن گوش کودکان از نصایح خشک و خالی از ظرافتی چون «سحرخیز باش تا کامروا شوی» یا «بخند تا دنیا به رویت بخندد» باشد! نه، متولیان ادبیات کودک وظیفه‌ای بس خطیرتر از این را بر عهده دارند: وظیفه‌ی آماده ساختن مخاطبین خردسال خود، برای مواجهه با دنیای واقعی. همان دنیای واقعیِ خالی از عدالتی که در آن، کودکی برای آخرین مدل آی‌پاد گریه می‌کند و کودکی دیگر، برای نان شب. این تصوری نادرست است که ادبیات کودک باید لزوماً شیرین و شادی‌بخش باشد. مگر نه این‌که زندگی واقعی عموماً تلخ و آکنده از دشواری‌هاست؟ ادبیاتی که مصائب زندگی واقعی را بازنمایی نکند و به دل‌خوش‌کُنَکی موقتی بدل شود، چگونه می‌تواند مدعی صداقت باشد؟ یکی از نخستین نویسندگان ایرانی که به لزوم تولید آثاری واقع‌گرا و اجتماعی برای مخاطبین کودک و نوجوان پی بُرد، زنده‌یاد صمد بهرنگی (Samad Behrangi) بود. در کتاب قصه‌های بهرنگ بناست مخاطب بیست و سه قصه‌ی به‌جامانده از این نویسنده‌ی پیشروِ ادبیات معاصر ایران باشید.