آنان کجا بودند؟ چه می کردند؟ سه سال گذشت، هفت، سیزده. گاه و بیگاه، مسافری تنها بر سر مزارم خبرهایی جسته وگریخته از احوال دنیا می آورد. هنگامی که شنیدم تیمور لنگ آنکارا را به تصرف درآورده و بایزید، پسرم، را چون حیوان وحشی در قفس آهنین انداخته، خواستم فریاد برآورم «حقت است!» پس به همین سبب این همه وقت خبری از آنان نشد. آه من پسرم را، که یعقوب، برادرش، و شاید حتی خود مرا، به قصد تکیه زدن بر تخت من، کشته بود، گرفته بود. هنگامی که خبری از امید نیست، زمان بسیار آهسته تر می گذرد تا وقتی امیدی در کار هست. خون به وقت لخته شدن قدرت خود را از دست نمی دهد. حتی هنگامی که در دوسوی ظرف سربی، خشک و گردمانند می شود، سرکش تر می گردد. لعنت بر شما، مردم بالکان، که از من خواستید، در پیرانه سر، به لشگرکشی دست بزنم و جان خود را در این دشت ها فدا کنم! بالاترازهمه، لعنت بر شما به سبب انزوایم!