در برخی آثار ادبی شاهد روایتی مبهم و خیال‌انگیز هستیم، روایتی که باعث می‌شود با شخصیت‌های داستان ارتباط نزدیک برقرار ‌کنیم و با‌ این‌که می‌دانیم این شخصیت‌ها واقعی نیستند و توهم ما است که ما را به سمت آن‌ها می‌کشد، باز‌هم تلاش می‌کنیم خودمان را به جای آن اشخاص بگذاریم و موقعیت‌شان را درک کنیم. گاهی با شخصیت‌های داستان جوان می‌شویم، گاهی کودک و گاهی پیر، با آن‌ها می‌خندیم و بعضی وقت‌ها گریه می‌کنیم و گاهی در قالب داستان به کشور‌های دیگر با فرهنگ‌های مختلف سفر می‌کنیم . تمام این عوامل بستگی به قلم نویسنده دارد، اوست که تعیین می‌کند چگونه و تا کجا ما را با خود به حرکت درآورد.