کنش با ورودِ شاگردی جدید به یک مؤسسه‌ی نابینایان آغاز می‌گردد که مدیریت آن و برخی شاگردانِ قدیمی و ارشد در یک تبانی مفهومِ زندگی را در وجهِ مادی و معنایی آن- با عباراتِ پرطمطراقی نظیرِ شادی، هنرِ تعلیم و تربیت و اراده‌ی فولادی و استقرار وسایل بازیِ مخصوص بینایان، سرسره، شطرنج و... . چنان برای نابینایان یا به سادگی، کوران، دست‌کاری کرده‌اند که آنان به این نتیجه رسیده‌اند که زندگیِ متعارف این است و چیزِ دیگری نیست. اما ایگناسیو که از بیرون آمده است و در مؤسساتِ آموزشی این آموزشکده درس نخوانده است حقیقتِ زندگی را با خود و در قالبِ میلِ سوزانی که در وجودش به دیدن گُر می‌گیرد، به داخل می‌آورد و شعله‌های حقیقت را در خرمنِ سازوکارِ آموزشکده و روابطِ پوشالیِ حاکم بر آن می‌افکند. در سوی دیگر کارلوس است که نماد و سربازِ آرزوها و آرمان‌های مؤسسه است که همه جانبه به ستیزی تمام‌قد در برابرِ ایگناسیو به‌پا می‌خیزد و در نهایت...