«خاله داشت از آب گل‌آلود ماهی می‌گرفت. متوجهٔ نگاه حق به جانب مامان مهری و سری که به افسوس تکان داد شدم. احساس بدبختی می‌کردم. خاله فرصت حرف زدن به کسی نمی‌داد و همه چیز را ماهرانه به نفع خودشان سرهم کرده بود. آقای نصیری گرچه به نظر می رسید حقیقت را می‌داند، اما سکوت کرده بود و دخالتی نمی‌کرد. پدرم مثل همیشه در مقابل زن و خواهرزنش خلع سلاح شده بود. در آن بین غیبت ناصر مرا بیشتر عصبی می‌کرد، چرا که مقصر اصلی خیلی راحت در رفته بود و به جای او این من بودم که داشتم محاکمه می‌شدم. در عین ناامیدی متوجهٔ دفاع خاله اکرم شدم: آدم می‌گه با فامیل وصلت کنه بهتره. قدیمیا می‌گفتن فامیل اگه گوشت آدمو بخوره استخون آدمو دور نمی‌ندازه، اما مثل این که برعکس شده! مهین جوری حرف می‌زنه انگار مانی خطا کرده! آخه محض رضای خدا، شد یه دقیقه بشینی به حرفی که این دختر زده فکر کنی؟ از خودتون نپرسیدین چرا تا به حال همچین تهمتی به ناصر نزده بود؟ خودت می‌دونی که من عادت ندارم تو بگومگوی شما دخالت کنم، ولی تو این مورد دیگه نمی‌تونم ساکت بشینم. آخه خدا رو خوش نمی‌یاد یه دختر بیگناهو این جوری زجرکش کنین.