کتاب کافکا به سوی ادبیات اقلیت، اثری نوشته ی ژیل دلوز و فلیکس گتاری است که نخستین بار در سال 1986 منتشر شد. دلوز و گتاری در این کتاب جذاب، تفاسیر مرسوم از آثار فرانتس کافکا را به چالش می کشند. آن ها به جای پرداختن به دسته بندی های متعارف و ژانرهای ادبی، مفهومی از «ادبیات اقلیت» را ارائه می کنند: استفاده از زبانی زنده که خود را از درون واژگون می سازد. دلوز و گتاری بیان می کنند که کافکا به عنوان نویسنده ای یهودی در پراگ، باعث شد زبان آلمانی «در یک مسیر گریز اوج بگیرد» و بعد، خودش به بیگانه ای درون آن تبدیل شد. از همین رو، آثار او را می توان نمونه ای برای همه ی زبان های نقادانه در نظر گرفت که باید در چارچوب های زبان ها و فرهنگ های غالب، کارکرد مختص به خودش را داشته باشد و از آن ها تأثیر نپذیرد.