کارل تئودور یاسپرس روانپزشک و فیلسوف آلمانی-سوئیسی بود که تأثیر زیادی بر الهیات، روانپزشکی و فلسفه مدرن داشت. یاسپرس پس از آموزش و تمرین در روانپزشکی به تحقیق فلسفی روی آورد و تلاش کرد تا یک سیستم فلسفی بدیع را کشف کند. او اغلب به عنوان یکی از نمایندگان اصلی اگزیستانسیالیسم در آلمان تلقی می شد، اگرچه او این برچسب را نمی پذیرفت. نارضایتی یاسپرس از درک عمومی بیماری روانی باعث شد که او هم معیارهای تشخیصی و هم روش های روانپزشکی بالینی را زیر سوال ببرد. او مقاله ای را در سال 1910 منتشر کرد که در آن به این مشکل پرداخت که آیا پارانویا جنبه ای از شخصیت است یا نتیجه تغییرات بیولوژیکی. اگرچه این مقاله ایده های جدیدی را مطرح نکرد، اما این مقاله یک روش مطالعه نسبتا غیرمعمول را حداقل بر اساس هنجارهای رایج در آن زمان معرفی کرد. بر خلاف فروید، یاسپرس بیماران را به طور مفصل مورد مطالعه قرار داد و اطلاعات بیوگرافی در مورد بیماران و همچنین یادداشت هایی در مورد احساس خود بیماران در مورد علائم آنها ارائه داد. این روش به عنوان روش بیوگرافی شناخته شده است و اکنون پایه اصلی عملکرد روانپزشکی و بالاتر از همه روان درمانی را تشکیل می دهد.