«کارگردانی تئاتر پست مدرن: آفرینش معنا در نمایش» نوشته جان ویتمور( -۱۹۴۵)، کارگردان و نویسنده آمریکایی است. فصل اول کتاب، به چگونگی برقراری ارتباط اجراهای تئاتری با مخاطب می‌پردازد و اینکه نشانه‌شناسی و تئوری‌های واکنش خواننده چه امکاناتی را برای ترجمه و تبدیل یک متن اجرایی یا یک انگاره‌ی ذهنی به نمایش، در اختیار کارگردان‌ها قرار می‌دهند. در این قصل، پنج نظام ارتباطی: زبان‌شناختی، بصری (دیداری) ، سمعی (شنیداری) ، بویایی و بساوایی (لمسی) مورد بررسی قرار گرفته و بیست نظام نشانه‌ای معرفی می‌شوند: تماشاگر، مخاطب، تمهیدات چارچوبی (محیط، تبلیغات) ؛ شخصیت نمایشگر، صدا، بیان چهره‌ای، حالات بدن، حرکت، گریم و آرایش مو؛ سامانه‌ها و نظام‌های بصری فضا، زمان و مکان، لباس، صحنه‌افزارها، نورپردازی و رنگ؛ نظام‌های شنیداری موسیقی و اصوات؛ و نظام‌های نشانه‌ای بویای و تماسی. در فصل‌های دوم تا هفتم، سهم هر نظام نشانه‌ای درکیفیت و نوع مفاهیم دریافتی و تألیفی تماشاگر از اجرا مورد بررسی قرار می‌گیرد و اینکه کارگردان‌ها چگونه این نظام‌های نشانه‌ای را جهت خلق محصولات هنری پیچیده و متمایز دست‌کاری و مورد بهره‌برداری قرار می‌دهند. فصل آخر به پیچیدگی‌ها و دشواری‌های کاربرد علایم در طول یک اجرا می‌پردازد و فرصت‌ها و امکانات موجود در کابردهای پیش زمینه‌ای و پس زمینه‌ای دال‌ها و نظام‌های نشانه‌ای را برای خلق اجراهایی منحصربه‌فرد و در عین حال یکپارچه، مورد بحث قرار می‌دهد. در این فصول همچنین، فرآیند تمرین کارگردان و نقش او به عنوان داور و تصمیم گیرنده و هماهنگ‌کننده نهایی ارزیابی می‌شود.