عصر یکشنبه ساعت هشت وهشت دقیقه است و بوی ذرت بوداده به شما میگوید که چیزی عوامانه در شرف وقوع است. نور پروژکتور چرخان و موضعی روی تماشاگران تاب می خورد و موسیقی آغاز شده است و تماشاگران مشغول تشویق اند. گزارشگر درست مقابل تابلوی امتیازات، بالا در سمت راست نیم دایرهی مخاطبان ایستاده است. شروع به صحبت می کند، گرم و صمیمی. خیلی زود با تماشاگران خودمانی شده است. از آنها می خواهد: «به غریبه ی کناردستی ات بگو حالت از چه سبزی ای به هم میخوره؟» یا «یه رازی رو که هرگز به کسی نگفتی به به غریبه ی دیگه بگو!» یا «نزدیک ترین غریبه ای رو که کنارته بغل کن.» "