سرزمینی بیرون از بهشت. زمان: سپیده‌دم. آدم، حوا، قابیل، هابیل، آدا و زیلا در حال قربانی کردن. آدم خداوندا! ای ازلی! ای ابدی! و ای دانای دانش‌ها! ای که با یک کلمه، از ژرفنای تاریکی‌ روشنایی آفریدی، ستایش تنها تو را سزد! ای یهوه که نورت باز خواهد تابید، ستایش تنها تو را سزد! حوا خدایا! ای که روز را روز نامیدی بامداد را از دل شب بیرون کشیدی. ای که موج را از موج جدا ساختی، و بخشی از آفریدۀ خود را «فلک» نامیدی، ستایش تنها تو را سزد! هابیل خداوندا! ای که عناصر را آب و خاک و باد و آتش نامیدی و روز را و شب را آفریدی تا جهان را روشن کنند یا بر آن سایه افکنند، و موجودات را بر آن داشتی تا از نور و سایه شاد شوند، و روز و شب را دوست بدارند و تو را. ستایش تنها تو را سزد!