فقط اینکه، هویت واقعی هاوارد چیزی بود که مادرم حداقل باید اشارهای به آن می کرد. هاوارد در صندوق را بست و من صاف نشستم و کمی توی کوله پشتی ام سرک کشیدم تا چند ثانیهٔ دیگر برای خودم وقت بخرم. لینا، فکر کن. تو توی یه کشور غریب، تنهایی. یه غول واقعی به عنوان پدرت پا گذاشته توی زندگی ت و خونهٔ جدیدت می تونه محل فیلم برداری یه فیلم آخرالزمان زامبی باشه! یه کاری بکن. اما چه کاری؟ به جز قاپیدن کلید ماشین از هاوارد، هیچ راهی برای نرفتن به داخل آن خانه به ذهنم نمی رسید. درنهایت، کمربندم را باز کردم و دنبال او به طرف در ورودی رفتم.