دورکیم عمیقا درگیر پذیرش جامعه شناسی به عنوان یک علم مشروع بود. او پوزیتیویسمی را که در ابتدا توسط آگوست کنت مطرح شده بود، اصلاح کرد و آنچه را که می‌توان نوعی رئالیسم معرفت‌شناختی در نظر گرفت، و همچنین استفاده از مدل فرضی-قیاسی در علوم اجتماعی را ترویج کرد. برای دورکیم، جامعه‌شناسی علم نهادها بود که این اصطلاح را به معنای وسیع‌تر آن به‌عنوان «باورها و شیوه‌های رفتاری که توسط جمع ایجاد می‌شود» با هدف کشف واقعیت‌های اجتماعی ساختاری می‌دانست. به این ترتیب، دورکیم یکی از حامیان اصلی کارکردگرایی ساختاری، دیدگاهی بنیادی در جامعه‌شناسی و انسان‌شناسی بود. به نظر او، علوم اجتماعی باید کاملا جامع باشد. به این معنا که جامعه شناسی باید پدیده هایی را که به طور کلی به جامعه نسبت داده می شود، مطالعه کند، نه اینکه محدود به مطالعه کنش های خاص افراد باشد.