عکاسی چهره، فقط «بازنمایی صرفِ» چهره نیست، بلکه پروسه‌ایست که ذهنِ عکاس را تسخیر می‌کند. پس از عکاسی، پروسه‌ای دیگری وجود دارد به‌نامِ «ورقه‌ی تماسی (چاپ کنتاکت)» که حاوی عکس‌های زیادی، در اندازه و قطعِ فیلم و نگاتیوِ به کار رفته، است. عکاس از میان آنها دست به «انتخاب» دیگری زده و موجی از امواج مختلف را برمی‌گزیند. این انتخاب، در پرتره‌های استودیویی، با تمهیدات و چیدمان‌های از پیش تعیین شده همراه است. اما در پرتره‌های محیطی و تحت شرایط نورِ موجود، شاید ـ و حتماً ـ عکس‌های زیادی حذف شوند تا مطلوب‌ترین انتخاب صورت بگیرد. مطلوب‌ترین انتخاب، از فرمول و قالبِ مشخصی تبعیت نمی‌کند، بلکه این دانش و حس عکاس ـ و مخاطب ـ است که در پروسه‌ی قیاس، شبیه‌ترین و همانندترین را انتخاب و تایید می‌کند.