یک حقیقت متعالی درباره‌ی کتاب خواندن وجود دارد؛ تنها کسانی را می‌توان کتابخوان دانست که «ادبیات» می‌خوانند! کمی که دقیق‌تر و رادیکال‌تر نگاه کنیم باید بگوییم آن‌هایی که قصه و داستان می‌خوانند را باید کتابخوان نامید. شاید این برای عده‌ای از متخصصان حوزه‌های مختلف برخورنده باشد که البته همین که به ایشان برمی‌خورد هم نشانه‌ای از حقانیت این استدلال است! حال باید پرسید چرا این‌گونه است و چرا خواندن و همراهی با هر قصه، داستان و روایت مهم است و خواننده‌اش را در وضعیتی ورای دیگران قرار می‌دهد؟ قصه‌ها این توانایی را دارند که به شرح و توصیف مجموعه‌ای عظیم از کنش‌ها، کردارها و انتخاب‌های انسانی در وضعیت‌های مخلف فردی و اجتماعی بپردازند، بدون اینکه در مقام قاضی نشسته و درباره‌ی حق و باطل بودن رأی صادر کنند